Weerzien Songtext / Lyric

hoe wervelend die jaren waren

van liefde en uitbundigheid

de lange tochten over de heide

de nachten van onstuimigheid

hoe de warmte in de winter

van dicht tegen elkaar

hoe het zomerzonlicht

golfde in haar haar

de zoete droom van

samen later oud






hoe niets de wereld kon veranderen

alles altijd zo blijven zou

een woordenwisseling,

niets meer dan een rimpel

die verderop vervagen zou

hoe de sleur van werk en plicht

zich licht verdragen liet

en dan die wrede avond

van tomeloos verdriet

verbijstering en

een verlaten huis



daarna de pijn die moest gewroken

met nieuwe tijden van geluk

een andere liefde, ander leven

't verleden sloeg in scherven stuk

die nooit meer zouden mogen helen

de deur voor altijd dicht

tijd bracht een nieuwe lente

liefde een nieuw gezicht

en nooit zou er een

weg terug meer zijn



maar toch die pijn



een receptie een vernissage

en allebei daar onbedacht

't was al die tijd zo wrang vermeden

maar toeval is een stille kracht

een korte groet een enkel woord

het trillen van het glas

en samen één gedachte

aan hoe het vroeger was

maar dan is kunst weinig meer

dan schone schijn



bij het weggaan het hoofd nog

eenmaal omgedraaid

een glimp van een ontsnapte lach

maar op beider lippen duidelijk leesbaar:

dag liefste…

dag…